«Κάθε αλήθεια περνάει τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίσταση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη». Αυτή η φράση του Γερμανού φιλόσοφου Αρθουρ Σοπενχάουερ, μου έρχεται συχνά στο μυαλό όσο σκέφτομαι τα τελευταία πέντε χρόνια, που έλαχε στο ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί μια κρίση που ξεπερνούσε τις δυνάμεις του. Στην προσπάθειά μας να σώσουμε τη χώρα από μια πρωτόγνωρη κατάσταση, κάναμε λάθη αλλά δεν είπαμε ποτέ ψέματα. Είπαμε την αλήθεια και το πληρώσαμε ακριβά. Την αλήθεια που όλοι οι άλλοι πολέμησαν αλλά θεωρούν σήμερα αυτονόητη.
Η δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης από το ΠαΣοΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία αναδιαμόρφωσης του πολιτικού τοπίου της χώρας με προοπτικές και μέλλον.
Δεν το συνηθίζω να εκφράζομαι εγκωμιαστικά για πολιτικούς. Αλλωστε, η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να μοιράζει εύσημα. Για να επισημαίνουμε τα στραβά και να καταγγέλλουμε τις παραλείψεις υπάρχουμε. Οπου κι αν τα βρίσκουμε. Και πρωτίστως στις πρακτικές και τις αποφάσεις εκείνων που ασκούν εξουσία.
Η αναμέτρηση του παλιού με το νέο δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με τις ατέλειωτες και ανούσιες πολιτικές κοκορομαχίες των ημερών. Παλιό είναι να μην υπάρχει ούτε μία λέξη για το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα της χώρας, αν υπάρχει τρόπος και ποιος είναι αυτός, αυτή η χώρα να «γεννήσει» πλούτο, δηλαδή εισοδήματα, μισθούς, ασφαλιστικές εισφορές, φορολογικά έσοδα και θέσεις εργασίας. Το νέο προφανώς δεν έχει να κάνει με φαντασιώσεις, αλλά με ρεαλιστικό όραμα και αταλάντευτη εφαρμογή στην πράξη.
Σε στιγμές κρίσης η μόνη διέξοδος είναι ο ήρεμος - νηφάλιος διάλογος, η εθνική αυτογνωσία και η σοφία που μπορεί να έχει αποκομίσει κανείς από λάθη του παρελθόντος.
Βιώνουμε τις γκρίζες στιγμές των Κοινωνιών όταν το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Στιγμές που ο ιστορικός και πολιτικός χρόνος έχει τη δική του ανέλεγκτη ταχύτητα, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, χωρίς καμία προσυσκευασμένη λύση. Η χώρα βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας απευκταίας εθνικής καταστροφής, με όλο το πολιτικό σύστημα απαξιωμένο, την οικονομία ημιθανή, τους πολίτες να απεύχονται το μοιραίο.
Παλαιότερα Νέα
Βιβλία Γιάννη Μανιάτη
